Ik moet iets bekennen...

Ik moet iets bekennen... Ik heb een zwak voor kerstfilms. Het neigt zelfs naar een lichte verslaving. En dat heeft Netflix duidelijk ook door... Ik heb de laatste tijd al heel wat mailtjes gekregen dat er een nieuwe film of serie werd toegevoegd, die mij wel zou kunnen interesseren. En steeds komt het woord Kerstmis terug, als ik de korte inhoud lees. Ik voel me een beetje betrapt.

Ik moet ook toegeven dat strijken nu niet echt één van mijn favoriete bezigheden is, maar tijdens deze tijd van het jaar, vind ik dat plots helemaal niet zo erg. Ik zet de wasmachine zelfs vaker op dan anders tijdens het jaar. Het valt me op dat ik sneller dan anders door mijn voorraad wasmiddel ben.

Strijken en dan ondertussen een kerstfilm bekijken, dat doe ik nu eens echt graag. Alhoewel de strijk dan opvallend langer duurt dan anders...

Ik sta er zelfs vroeger voor op in het weekend, voor mijn verslaving. De rest van het gezin ligt nog in bed, en ik ga ongestoord een kerstfilm kijken. Ik laat er mijn slaap voor... Dat zou je me anders niet moeten vragen, tenzij we op reis vertrekken... Maar het is voor mij echt pure ontspanning. Ik heb al heel wat trailers gezien de laatste dagen, er komen heel wat gezellige films aan. Mijn hart heeft al meerdere keren een sprongetje gemaakt.

'Mama, je weet toch hoe dat gaat aflopen?' Of 'Mama, heb je die film vorig jaar ook al niet eens bekeken?' Dat zijn vragen die ik wel eens hoor van mijn zoon. Maar ik zit in de ontkenningsfase. Ik beleef elke film alsof het voor de eerste keer is.

Misschien is dat nog wel het leukste aan zo'n film. Je weet hoe het gaat aflopen, dat weet je eigenlijk al na 10 minuten. Maar dat voorspelbare vind ik juist zo fijn. Geen stress, je gewoon laten meeslepen in het verhaal. Heerlijk vind ik dat.

En ja, het ene verhaal lijkt op het andere. Maar dat kan me eigenlijk niks schelen.